prolog. . .

On 

Komu ja gram? Zamkniętym oknom 

klamkom błyszczącym arogancko 

fagotom deszczu - smutnym rynnom 

szczurom co pośród śmieci tańczą 

Ostatni werbel biły bomby 

był prosty pogrzeb na podwórzu 

dwie deski w krzyż i hełm dziurawy 

w niebie pożarów wielka róża 

Chór 

Na rożnie się obraca cielę. 

W piecu dojrzewa chleb brunatny. 

Pożary gasną. Tylko ogień ułaskawiony wiecznie trwa. 

On 

I zgrzebny napis na tych deskach 

imiona krótkie niby salwa 

"Gryf" "Wilk" i "Pocisk" kto pamięta 

spłowiała w deszczu ruda barwa 

Praliśmy potem długie lata 

bandaże. Teraz nikt nie płacze 

chrzęszczą w pudełku po zapałkach 

guziki z żołnierskiego płaszcza 

Chór 

Wyrzuć pamiątki. Spal wspomnienia i w nowy życia 

strumień wstąp. 

Jest tylko ziemia. Jedna ziemia i pory roku nad nią są. 

Wojny owadów - wojny ludzi i krótka śmierć nad miodu 

kwiatem. 

Dojrzewa zboże. Kwitną dęby. W ocean schodzą rzeki z gór. 

On 

Płynę pod prąd a oni ze mną 

nieubłaganie patrzą w oczy 

uparcie szepczą słowa stare 

jemy nasz gorzki chleb rozpaczy 

Muszę ich zawieźć w suche miejsce 

i kopczyk z piasku zrobić duży 

zanim im wiosna sypnie kwiaty 

i mocny zielny sen odurzy 

To miasto - 

Chór 

Nie ma tego miasta 

Zaszło pod ziemię 

On 

świeci jeszcze 

Chór 

Jak próchno w lesie 

On 

Puste miejsce 

lecz wciąż ponad nim drży powietrze 

po tamtych głosach 

* 

Rów w którym płynie mętna rzeka 

nazywam Wisłą. Ciężko wyznać: 

na taką miłość nas skazali 

taką przebodli nas ojczyzną

Zbigniew Herbert (z tomu Napis, 1969)