wiem o tym i nie mogę nic zrobić. życie szumi w jasno oświetlonych barach. . .

Spojrzał na nią. Jej kolana przygniatały białe chryzantemy do gazety, którą wsunął pod kwiaty. „Dziwna noc” - myślał. „Gdzieś strzelają, gonią, więżą, torturują i mordują ludzi, tratując jakiś spokojny skrawek świata. Wiem o tym i nie mogę nic zrobić. Życie szumi w jasno oświetlonych barach, nikt o nic nie dba, ludzie kładą się spokojnie spać, a ja siedzę tu z kobietą pośród bladych chryzantem przy butelce calvadosu, a drżący, dziwny i melancholijny cień miłości staje między nami, jakby i miłość była wygnańcem z bezpiecznych ogrodów przeszłości. Jest lękliwa, dzika i szybka, jakby nie miała prawa...”

Erich Maria Remarque (fragment powieści Łuk triumfalny, 1945)