padła u stóp skały rozsypującej się w proch. . .

„Pierwsza przysięga, jaką wymieniły istoty z krwi i ciała, padła u stóp skały rozsypującej się w proch; na świadka swej stałości wezwali niebo, które ani chwili nie jest jednakie; wszystko mijało w nich i koło nich, a oni mniemali, iż serca ich wolne są od tej skazy. O dzieci! wieczne dzieci!...”

Denis Diderot 

(fragment powiastki filozoficznej Kubuś Fatalista i jego Pan, 1796)