szeptał w ciemności. . .

Nie wytrzymała w łóżku i poszła do niego w szlafroku i rannych pantoflach błagać, aby porzucił narzucone przez siebie samego więzienie. Lecz Jasza odpowiedział:
   – Bestię należy trzymać w klatce.
   – Zabijasz się.
   – Lepiej siebie niż innych.
   Estera wróciła do łóżka, a Jasza na swój siennik.

(...) 

   W myśli wzywał dusze umarłych i błagał, aby dały mu jakiś znak.
   – Gdzie jesteś, Magda? – szeptał w ciemności. – Co się stało z twoją umęczoną duszą? Czy ona wie, że tęsknię za nią i pokutuję? Czy też jest tak jak u Eklezjasty: „Ale umarli o niczym nie wiedzą”.

Isaac Bashevis Singer (fragment powieści Sztukmistrz z Lublina, 1960)