człowiek w nas, ta pełna wigoru kanalia niezdolna do zejścia w cień. . .

Dni cudownie jałowe, porażone niemocą. Zamiast się z tego cieszyć, otrąbić zwycięstwo, zamienić tę posuchę w święto, dostrzec w niej znak mej doskonałości i dojrzałości, a wreszcie - zobojętnienia, czuję, jak ogarniają mnie złość i zły humor. Zaiste, twardy ma żywot stary człowiek w nas, ta pełna wigoru kanalia niezdolna do zejścia w cień.

Emil Cioran (z pisma filozoficznego O niedogodności narodzin, 1973)