jesteśmy obolałą materią, wyjącym ciałem, kośćmi drążonymi przez krzyki. . .

Wyniesieni do rangi nieuleczalnie chorych, jesteśmy obolałą materią, wyjącym ciałem, kośćmi drążonymi przez krzyki; nawet nasze milczenia są tylko zduszonymi szlochami. My, ludzie, cierpimy o wiele bardziej niż wszystkie pozostałe istoty łącznie, i nasza udręka, nakładając się na rzeczywistość, zastępuje ją i utożsamia się z nią w naszych oczach. Stąd człowiek, który by cierpiał absolutnie, miałby też absolutną świadomość, niósłby zatem absolutną winę wobec tego, co bezpośrednie i co realne. A owo bezpośrednie i realne to korelaty dla siebie wzajem, tak jak cierpienie i świadomość.

Emil Cioran (fragment pisma filozoficznego Upadek w czas, 1964)