wobec obsesji śmierci. . .

Wobec obsesji śmierci zarówno wykrętne sztuczki nadziei, jak i argumenty rozumu, okazują się bezwartościowe : ich nieskuteczność wzmaga tylko chęć umierania. Jest tylko jedna "metoda", która pozwala nad tą obsesją zapanować: to doświadczyć jej aż do końca, znosząc wszystkie jej rozkosze i udręki, nie próbując jej unikać. Obsesja, której poddamy się aż do przesytu, zanika we własnym nadmiarze. Myśl, nieustannie rozwodząc się nad nieskończonością śmierci, zaczyna jej używać, zaczyna budzić w nas obrzydzenie do niej, negatywny przesyt, który niczego nie oszczędza i który, zanim nadszarpnie prestiż śmierci i ośmieszy ją, objawia przed nami całą znikomość życia.

Emil Cioran (z pisma filozoficznego Zarys rozkładu, 1945)