Jeszcze sroższy los czekał Bizancjum, które poddało się dopiero w grudniu 195 roku. Skazano na śmierć urzędników i wybitniejszych obywateli, odebrano miastu autonomię i uznano je za wieś podległą sąsiedniemu Peryntowi. Zburzono też wspaniałe mury obronne. „Widziałem je już w gruzach — powiada Kasjusz Dion —i wyglądało to tak, jakby powalili je jacyś obcy, a nie Rzymianie "Rzeczywiście, pomysł zrujnowania grodu o takim znaczeniu strategicznym był nierozsądny i wręcz szkodliwy dla interesów imperium, toteż już po kilkunastu latach Bizancjum odzyskało swe prawa i przy-stąpiono do jego odbudowy. Wymogi życia i zdrowy rozsądek okazały się silniejsze od wszelkich politycznych animozji, jak zawsze w historii ludzkości, choć często poniewczasie. Tylko kto wyciąga właściwe wnioski z takich lekcji?
Aleksander Krawczuk, (1986/2006). Poczet Cesarzy Rzymskich. Kalendarium Cesarstwa Rzymskiego. Warszawa: Wydawnictwo Iskry.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz