997 / rozsypka. . .

Rozsypka - to nie Nagłe Zajście -
Wyrwa w podstawach życia -
Ruina jest procesem - Rozkład
Przebieg sobie wytycza -

Wpierw - Pajęczyna w kątach Duszy -
Tu i tam Kurzu Zadra -
Zgrzyt Osi - nieopanowany
Żywioł Rdzy wnet się wkrada -

Ruina ma plan - Diabeł stawia
Kolejne, wolne kroki -
Człowiek nie gaśnie nagle - Poślizg
Jest prawem Katastrofy.

                                                    Emily Dickinson
  
  
  

280 / czułam - przez mózg przechodził pogrzeb -. . .

Czułam — przez Mózg przechodził Pogrzeb —
Minuta po minucie
Kondukt szedł — szedł — i deptał we mnie
Butami zdolności czucia —

gdy wszyscy Żałobnicy siedli —
monotonne egzekwie
załomotały bębnem — Umysł
zaczął mi w końcu drętwieć —

słyszałam - jak podnoszą Skrzynie —
skrzypią ich Ołowiane Buty —
Tu rozdzwoniła się Przestrzeń,

jakby Niebiosa były Dzwonem —
Uchem — całe Istnienie —
a ja i Cisza — porzuconym
w klęsce —  samotnym Plemieniem —

a wtedy — Deska w dnie Rozumu
trzasnęła — zaczęłam spadać —
tłukąc się o krawędzie Światów —
aż je przestałam poznawać —

                                               Emily Dickinson (przeł. Stanisław Barańczak)
 
 
 

607. . .

Nie trzeba być Komnatą - aby w nas straszyło -
Lub nawiedzonym Domem -
Nie ma Wnętrz straszniejszych niż Mózgu
Korytarze kryjome -

Ileż bezpieczniej - o Północy
Ujrzeć Upiora przed sobą -
Niż spojrzeć w twarz własnym - wewnętrznym -
Pustkom i Chłodom.

Prościej gnać przez widmowe Opactwo,
Gdy hurgot Głazów nas goni -
Niż stanąć z sobą do walki -
Bez Broni -

Własne Ja - gdy się zaczai
Za Samym Sobą -
Przerazi bardziej niż Morderca
W pokoju obok.

Ciało - wyciąga Rewolwer -
Drzwi ryglują trzęsące się ręce -
Przeoczając potężniejsze widmo -
Lub nawet Więcej -

                                   Emily Dickinson

   

   

   

*** / dumna ze złamanego serca. . .

Dumna ze złamanego serca, skoroś ty je złamał
        dumna z bólu, którego przedtem nie znałam,
i z mroku, który ty przepajasz księżycami.
        A korna, bo golgoty twej podzielić mi nie dano.

                                                                      Emily Dickinson

    

*** / w bóli mieści się próżnia. . .

W bólu mieści się próżnia,
ból nie pamięta daty
swego początku ni czy był czas,
że się jeszcze nie był zaczął.

Nie ma przyszłości, jak tylko siebie,
jego obszar rozległy mieści
przeszłość i jej cel: odkrywanie
wciąż nowych bólu treści.

                               Emily Dickinson


 

*** / umarła, i to w taki sposóob. . .

Umarła, i to w taki sposóob,
że gdy jej oddech się skończył,
spakowała swój skromny tobołek
i wyruszyła do słońca.

Jej drobną postać tam u drzwi
aniołowie spostrzec musieli,
skromna ja już nigdy jej nie znalazła
po naszej stronie śmiertelnej.

                                       Emily Dickinson

wild nights - emily dickinson. . .

Szalone - Dzikie Noce!Przy Twoim boku
Wiodłyby takie Noce
W Rozkosz i Spokój!

Cóż szkodzą - Wichry -
Sercu w Przystani?
Zbędna Busola -
Koniec z Mapami!

Przez Raj wiosłować - przez Morza
Rozległość!
Byle przybić - tej Nocy - do Brzegu
Twojego!

                         Emily Dickinson (przekład Stanisława Barańczaka)



Dzikie noce, błędne noce!
Gdybyś ty przy mnie wytrwał,
byłyby takie noce
najkosztowniejszym zbytkiem.

Co znaczą wichry
dla statku w porcie!
Więc precz z busolą,
mapy wyrzućcie.

W raju wiosłować,
pruć morski Eden
i z tobą przybić
do rajskich brzegów.

                         Emily Dickinson (przekład Kazimiery Iłłakowiczównej)



Dzikie noce - Dzikie noce - !
W których ja z tobą.
Dzikie noce - winne być
Luksusem naszym!

Daremne - wiatry
Ku serca portom.
Koniec z busolą -
Koniec z map rysowaniem - !

Wiosłować w Eden -
Ah! morze!
Chamiałabym zacumować -
Tej nocy -
W tobie!

                         Emily Dickinson (przekład własny)

śmierć - to dialog pomiędzy. . .

Śmierć - to Dialog pomiędzy
Duchem a marnym Prochem.
"Rozkład?"- Duch mówi - "Ufam
Że przetrwam dłużej - trochę"-

Śmierć wątpi - z Gleby wydobywa
Argument coraz to inny -
Duch nie chce słuchać - jako dowód
Zostawia Powłokę z Gliny.

                                      Emily Dickinson

pręcik, płatek, cierń. . .

Pręcik, płatek, cierń
W zwykły letni dzień -
Flaszeczka rosy, jedna, dwie pszczoły -
Wiatru wiew - sus spoza drzew -
I jestem różą!

                            Emily Dickinson 

to, czegośmy się bali, przyszło. . .

To, czegośmy się bali, przyszło,
Lecz mniej przerażające -
Lęk trwał tak długo, że się zdało
Niemal logicznym końcem -

Przed każdą Grozą - jest Prób seria -
Przed Rozpaczą - Przymiarka -
Ciężej jest wiedzieć, że coś Czeka
Nas - niż że nami Targa -

A Przymierzanie Najgorszego -
Rankiem- gdy nas oniemi -
Straszniejsze - niż gdy jest nam Strojem
Do końca dni na Ziemi.

                                   Emily Dickinson

over the fence. . .

Over the fence –
Strawberries — grow –
Over the fence –
I could climb — if I tried, I know –
Berries are nice!

But — if I stained my Apron –
God would certainly scold!
Oh, dear, — I guess if He were a Boy –
He’d — climb — if He could!

Za ogrodzeniem –
Rosną — truskawki –
Za ogrodzenie –
Dałabym radę się wspiąć — wiem to, tylko spróbować –
Owoce są pyszne!

Lecz — jeśli Fartuszek swój poplamię –
Bóg z pewnością nakrzyczy!
Oh, — myślę, że gdyby On Chłopcem był –
I on — wspiął by się — gdyby tylko mógł!

                                            Emily Dickinson 
                                            (przekład własny)
   
    

jest samotność przestrzeni. . .

Jest samotność przestrzeni,
Samotność oceanu,
Samotność śmierci - lecz wszystkie
Igraszką są w porównaniu
Z tym innym odosobnieniem,
Polarnym tchnieniem głuszy:
Skończoną nieskończonością
Zamkniętej w sobie duszy.

                                   Emily Dickinson