Gdy wczesną wiosną 193 roku dotarła tam wieść, że w Rzymie został zamordowany Pertynaks, a władzę najwyższą kupił od pretoria-nów Julian, legiony na wyspie obwołały cesarzem swego namiestnika —podobnie jak naddunajskie Sewera, a syryjskie Nigra. Lecz Albin, z natury chyba niezbyt energiczny i ambitny, wcale się nie upierał przy tym, aby być jedynym, czy choćby tylko pierwszym władcą imperium. Chętnie zatem przystał na propozycję Sewera współudziału w panowaniu i zadowolił się imieniem Cezara. Zapewne doszedł do wniosku, że siły ma znacznie słabsze od Serwerowych, do Rzymu w żadnym razie nie zdoła wcześniej od niego, a wynik wojny domowej będzie w każdym wypadku niepewny; lepiej więc poprzestać na czymś skromniejszym i zachować spokój, a za to w Brytanii rządzić zupełnie samowładnie — któż bowiem byłby w stanie tu się dostać? W taki to sposób po raz pierwszy w udokumentowanych dziejach Brytanii przejawiło się poczucie całkowitego bezpieczeństwa, jakie daje samo położenie geograficzne. I tak rodziła się owa postawa, której w czasach nowożytnych dano miano splendid isolation.
Aleksander Krawczuk, (1986/2006). Poczet Cesarzy Rzymskich. Kalendarium Cesarstwa Rzymskiego. Warszawa: Wydawnictwo Iskry.
