Va, pensiero

Leć, myśli, na złotych skrzydłach;
Leć, odpoczywając na górach i pagórkach,
tam, gdzie powietrze napełnione delikatnością i ciepłem,
słodkim aromatem ojczystej ziemi!
Powitaj brzegi Jordanu,
zburzone wieże Syjonu.
O wspaniała utracona ojczyzno!
Drogie, fatalne wspomnienia!
Złota harfo dawnych proroków,
czemu milczysz wisząc na wierzbie?
Obudź pamięć w sercu,
opowiedz o minionych czasach!
Niech zabrzmi twój jęk,
tak gorzki, jak los Jerozolimy,
niech Bóg obudzi w tobie melodię,
która da nam siły cierpieć!

Chór Va, pensiero

z opery Nabucco (1842)

z muzyką Giuseppe Verdiego

i librettem Temistocle Solera

o terra addio valle di pianti. . .

Oh Ziemio, żegnaj; żegnaj, dolino łez...
marzenie radości, co w smutku wyblakło.
Niebo otwiera się dla nas i nasze zbłąkane dusze
lecą do światła wiecznego dnia.

Ah! Niebo otwiera się dla nas!
Oh Ziemio, żegnaj; żegnaj, dolino łez...

… marzenie radości, co w smutku wyblakło.

Niebo otwiera się dla nas...

… niebo otwiera się dla nas i nasze zbłąkane dusze…

… lecą do światła wiecznego dnia

… niebo…

… niebo otwiera się dla nas!

Duet O terra addio valle di pianti

z opery Aida (1871)

z muzyką Giuseppe Verdiego

i librettem Antonia Ghislanzoniego

(przekład własny)

   

   

   

addio del passato. . .

Żegnajcie, szczęśliwe marzenia minionych dni.

Różane policzki wyblakły.

Jakże brakuje mi miłości(...)

pociechy i wsparcia dla znękanej duszy!

Och, pociechy...

i wsparcia...

(...)

Ach, wszystko jest skończone.

Radości i smutki wkrótce dobiegną końca.

Dla śmiertelnika, grób jest kresem wszystkiego.

Ni łza, ni kwiat nie padnie na mój grób.

Krzyża z imieniem zabraknie nad mymi szczątkami.

Ni krzyża...

Ni kwiatu...

(...)

Ach, wszystko jest skończone.

Aria Addio del passato

z opery La Traviata (1853)

z muzyką Giuseppe Verdiego 

i librettem Francesco Maria Piave
 
 

tacea la notte placida. . .

Noc była cicha, a niebo spokojne i piękne.

Księżyc wypełniał niebiosa swym srebrzystym blaskiem.

Wtem uniósł się dźwięk z ciszy tej.

Słuchałam tego słodkiego, delikatnego brzmienia.

Była to harmonia płynąca z lutni;

trubadur śpiewał swą melancholijną pieśń,

swą modlitwę w skromnych wersach,jak istoty do boga modlitwa.

Z pieśni wypłynęło imię -- me imię, zaśpiewał on.

Wybiegając na balkon zobaczyłam nizanego rycerza.

Radość, która mnie ogarnęła tylko aniołom musi być znana.

W mym sercu, ziemia wydała się niebem samym w sobie.

                                          Aria Tacea la notte placida

                                          z opery Trubadur (1853)

                                          z muzyką Giuseppe Verdiego

                                          i  librettem Leone Emanuele Bardare oraz Salvadore Cammarano

                                          (przekład własny)