współczesne wydarzenia były jedynie kupą staroci, tak bardzo je wyprzedzał. . .

- Stare bajdy! - mruknął z pogardą. - Oni nie mają wstydu.

- Co za stare bajdy, Zorbo?

- No wszystko: królowie, demokracje, głosowania, posłowie – zawracanie głowy.

   Dla Zorby współczesne wydarzenia były jedynie kupą staroci, tak bardzo je wyprzedzał. Telegraf, statek parowy, kolej żelazna, powszechna moralność, religia - wszystko to było dla niego zapewne jak sterane, zardzewiałe karabiny. Jego dusza

posuwała się naprzód znacznie szybciej niż nasz świat.

   Trzeszczały liny masztów, wybrzeże wirowało, kobiety zżółkły jak cytryny. Złożyły broń - szminki, gorsety, spinki, grzebienie. Wargi im zbielały, paznokcie zsiniały. Stare sroki traciły cudze piórka - wstążeczki, sztuczne rzęsy, sztuczne pieprzyła. Wstrząsane torsjami, budziły niesmak i litość.

Nikos Kazantzakis (fragment powieści Grek Zorba, 1946)