wciągając w siebie ciszę nocy. . .

Długo stała nieruchomo, wciągając w siebie ciszę nocy, działało to na nią jak narkotyk; potem namyśliła się, wyprostowała i zbliżyła się do tych zaklętych drzwi. Zapukała.

Trygve Gulbranssen (fragment powieści Dziedzictwo na Björndal, 1939)