miękki kapelusz. . .

Barbara Pietrowna wynalazła dla Wierchowieńskiego nawet strój, w którym też chodził przez cale życie. Był to ubiór wytworny i oryginalny: długi, czarny surdut, zapięty do samej góry, leżący szykownie; miękki kapelusz (latem słomkowy) o szerokim rondzie; halsztuk biały, batystowy, z szeroką kokardą o zwisających końcach; laska ze srebrną gałką; do tego włosy długie, spadające na ramiona.

Fiodor Dostojewski (fragment powieści Biesy, 1873)