karłami, które stoją na ramionach tamtych olbrzymów. . .

   — A i to z wielkim mozołem — dorzucił — gdyż nie da się już znaleźć dawnych kolorów, zwłaszcza tak przezroczystego błękitu, który możecie jeszcze podziwiać na chórze, a przez który, gdy słońce jest w zenicie, wlewa się do nawy światło doprawdy rajskie. Szyby w zachodniej części nawy, nie tak dawno odnowione, nie mają już tej jakości i widać to w dni letnie. Daremny trud — dodał — utraciliśmy mądrość dawnych ludzi, minęła epoka olbrzymów!
   — Jesteśmy karłami — zgodził się Wilhelm — ale karłami, które stoją na ramionach tamtych olbrzymów, i w naszej małości potrafimy czasem wypatrzeć dalszy niż oni horyzont.

Umberto Eco (fragment powieści Imię Róży, 1980)