niebo było teraz mroczne i zaczęło padać. . .

   Kiedy tak gawędziliśmy, oficjum nieszporów dobiegło końca. Słudzy wracali do swoich prac, zanim udadzą się na wieczerzę, mnisi zaś skierowali się do refektarza. Niebo było teraz mroczne i zaczęło padać. Leciutki śnieg, maleńkie, puszyste płatki, musiał sypać przez znaczną część nocy, ponieważ następnego ranka cała równia pokryta była bielutkim całunem, o czym opowiem dalej.
   Byłem głodny i z ulgą przyjąłem myśl o udaniu się do stołu.

Umberto Eco (fragment powieści Imię Róży, 1980)