podnosić duszę i niezmiernie ją rozszerzać. . .

W końcu przecież każde dobrze rozwiązane zadanie matematyczne może dać intelektowi zadowolenie, wszelka , dobra muzyka może, przy słuchaniu, a bardziej jeszcze przy graniu jej, podnosić duszę i niezmiernie ją rozszerzać, a u szelka nabożna medytacja może uspokoić serce i nastroić je na jeden ton z wszechświatem; lecz właśnie dlatego — tak brzmiały moje wątpliwości — gra szklanych paciorków jest może jedynie formalnym kunsztem, umiejętnością dowcipną, przemyślną kombinatoryką, a wówczas lepiej by było nie uprawiać jej, lecz zająć się czystą matematyką i dobrą muzyką.

Hermann Hesse (fragment powieści Gra szklanych paciorków, 1943)