takich, co to muszą umrzeć na kilka godzin, aby żyć przez stulecia. . .

Radził grać w golfa, lecz w końcu zgodził się dać mi coś, co „naprawdę podziała”; podszedł do szafki i wyjął z niej fiolkę fiołkowo-niebieskich kapsułek z fioletową opaską na jednym końcu, twierdząc, że jest to zupełna nowość na rynku, przeznaczona nie dla neurotyków, których uspokoić może odpowiednio zaaplikowany łyk wody, lecz wyłącznie dla wielkich bezsennych artystów - takich, co to muszą umrzeć na kilka godzin, aby żyć przez stulecia. Uwielbiam wyprowadzać lekarzy w pole, więc choć w duchu byłem uradowany, chowając tabletki do kieszeni z powątpiewaniem wzruszyłem ramionami.

Vladimir Nabokov (fragment powieści Lolita, 1955)