Morfinista ma wielkie szczęście, którego nikt nie zdoła mu odebrać - mam na myśli umiłowanie samotności. Samotność to głębokie, znaczące rozważania, to kontemplacja, spokój, mądrość...
Noc płynie, czarna i milcząca. Gdzieś w oddali - nagi las, za nim rzeczka, słotna jesień. Daleko, bardzo daleko pozostała nastroszona burzliwa Moskwa. Nic mnie nie obchodzi, nic nie pociąga, na nic nie mam ochoty...
Płoń, światło mojej lampy, płoń sobie spokojnie, muszę odpocząć(...)
Michaił Bułhakow
(fragment książki Zapiski na mankietach / Morfina, 1927)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz