gdy dusza stoi nieruchomo, ból staje się straszny. . .

15. 

   Nie widziała wokół siebie nic, nie wiedziała, czy jest lato, jesień albo zima, czy idzie wzdłuż brzegu rzeki czy wzdłuż fabryki, szła; szła, bo dusza trawiona niepokojem domaga się ruchu, nie może wytrzymać w miejscu, bo gdy dusza stoi nieruchomo, ból staje się straszny. Jak wtedy gdy bardzo bolą was zęby: coś każe wam chodzić w koło, z jednego kąta pokoju w drugi; nie ma ku temu żadnej rozumnej przyczyny, gdyż ruch nie może uśmierzyć bólu, lecz, nie wiedzieć czemu, chory ząb błaga was, byście się ruszali.

Milan Kundera (fragment powieści Nieśmiertelność, 1990)