żyli w transcendencji, w przekraczaniu siebie, z rękami wyciągniętymi ku dali, ku kresowi ich życia i nawet dalej, ku ogromowi niebytu. . .

O nieśmiertelności marzy się od dzieciństwa. Ponadto Bettina należała do pokolenia Romantyków, olśnionych przez śmierć od dnia, w którym ujrzeli światło dzienne. Novalis nie dożył nawet trzydziestki, lecz mimo młodego wieku nic bodaj nie budziło w nim większego natchnienia niż śmierć, śmierć czarodziejka, śmierć przetworzona w alkohol poezji. Wszyscy oni żyli w transcendencji, w przekraczaniu siebie, z rękami wyciągniętymi ku dali, ku kresowi ich życia i nawet dalej, ku ogromowi niebytu.

Milan Kundera (fragment powieści Nieśmiertelność, 1990)