głębokie upojenie, polegające na uważaniu siebie za sprawiedliwego. . .

Wierz mi pan, przyjacielu, że w nieszczęściu tego rodzaju jest nawet jakieś głębokie upojenie, polegające na uważaniu siebie za sprawiedliwego i wielkodusznego i na posiadaniu prawa nazwania swego krzywdziciela łajdakiem. To upojenie nienawiścią spotyka się często u takich schillerowskich figur; ma się rozumieć, możliwe, iż potem nie miała co jeść, lecz jestem pewien, iż była szczęśliwa.

Fiodor Dostojewski (fragment powieści Skrzywdzeni i Poniżeni, 1861)