naprawdę samotny jest. . .

   Naprawdę samotny jest nie ten, kto został opuszczony przez ludzi, lecz ten, kto cierpi pośród nich, kto włóczy swą pustynię po jarmarkach, z uśmiechem na przeżartej trądem twarzy demonstruje swe talenty, odgrywa komedię nienaprawialnego. W dawnych czasach wielcy samotnicy byli szczęśliwi, nie znali tej podwójności, nie musieli nic ukrywać, mieli tylko swoją samotność...

Emil Cioran (z pisma filozoficznego Zarys rozkładu, 1945)