Musimy jednakże pamiętać, że sztuka ma wartość jedynie wówczas, kiedy do nas przemawia. Jej język mógłby być uniwersalny, gdyby uniwersalne były uczucia. Niedoskonałość naszej natury, siła tradycji i konwencji, a także odziedziczone Instynkty ograniczają zakres naszych możliwości rozkoszowania się sztuką. Nawet nasza indywidualność w pewnym sensie określa granice zrozumienia sztuki; nasza estetyczna osobowość szuka powinowactwa w dziełach przeszłości. To prawda, że wraz z rozwojem kultury duchowej rozszerzają się możliwości zrozumienia sztuki i potrafimy rozkoszować się nieznanymi nam dotąd sposobami wyrażania piękna.
Kakuzō Okakura (岡倉 覚三) (Księga herbaty, 1906)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz