niesamowita f. . .

      David Foster, który obserwował nasze spotkanie - pierwszą próbę, wszedł na scenę spytać, czy muzycy chcą przyjść do studia w nadchodzącym tygodniu; zamierzałam nagrać cover piosenki Erica Carmena "All by myself" [Samotna]

      Było to w Record Plant w Los Angeles. Dzień wcześniej David powiedział mi, że zmienił orkiestrację w ostatniej części piosenki. Musiałam zaśpiewać trochę wyżej, właściwie podciągnąć aż do F, co właściwie jest limitem w mojej skali. Co gorsza, chciał, bym "trzymała" tę nutę przez kilka taktów. Całkiem szczerze, to umierałam ze strachu. Nie mogłam podejmować więcej niż dwóch prób bez narażania mojego głosu. David dostrzegł mój strach.

      "Jeśli nie możesz sobie poradzić, to nic wielkiego" - powiedział. "Wrócimy po prostu do pierwszego aranżu"

      Ach tak, to była dla mnie zniewaga. W dzień nagrania, René i ja mieliśmy sprzeczkę. O głupstwo. Zawsze sprzeczaliśmy się o mało istotne rzeczy, nie pamiętam o co wtedy chodziło, ale czasami przez to miałam zły nastrój przez kilka godzin lub dni. René dużo rzadziej. Nie lubił być dla mnie zimny. Zawsze próbował mnie rozweselić aż do śmiechu.

      Tego dnia posprzeczał się ze mną na prawdę nie pojechał ze mną do studia. Więc wyruszyłam nagrywać "All by myself" sama. Na miejscu David Foster wydawał się zimny, taki "z łaski", nieomal pogardliwy. Nie zapytał mnie nawet dlaczego nie ma ze mną René.

      Popróbowałam każdej tonacji i skończyłam rozgrzewać głos ćwiczeniami. Kiedy technicy skończyli ścieżki z orkiestrą, za ich pozwoleniem weszłam do studia. Myślę, że David celowo opóźniał rozpoczęcie, chcąc zdezorientować mnie jeszcze bardziej. W pewnym momencie podszedł do mnie brutalnie i powiedział pół żartem pół serio" "Widzę, że się martwisz, ale nie martw się o te zanieczyszczenia wokół nuty F w twoim głosie. Jeśli nie dasz rady mamy rozwiązanie. Zawsze mogę poprosić o to Whitney.

      Whitney Houston nagrywała tego dnia w Adjoing studio.

      "Wiem, że ona może dosięgnąć to F i utrzymać tak długo jak będzie to konieczne" Dodał David.

      Nie powiedziałam słowa. Wiedziałam, że to rodzaj gry. Zdecydowałam w nią wejść na całego. Wróciłam do studia. Zaśpiewałam "All by myself" z całą swoją siłą, całą duszą i całą skalą. Kiedy przyszedł czas na wspiąć się do tej słynnej F, popchnęłam głos do maksimum, aż do miejsca kiedy było to bolesne i trzymałam tę nutę przez bardzo długi czas. Kiedy to zrobiłam muzycy z drugiej strony szyby zgotowali mi owacje.

     Wyszłam bez pożegnania z Davidem Fosterem. Bez zapytania nawet muzyków czy wszystko w porządku, czy nie musimy czegoś dograć. Wiedziałam, że zaśpiewałam perfekcyjnie. Wieczór był bardzo łagodny. Nie byłam dłużej zła i myślałam o René. Starałam się sobie przypomnieć, o co poszła sprzeczka.

      Kiedy wróciłam do limuzyny wiedziałam, że Foster jest już na linii z nim. Wyobrażałam sobie, co mówią.

      "Zrobione, René. TO był dobry pomysł żebyś nie przyjeżdżał z nią. Byłą zła. Gdy trzymała nutę jej głos miał fakturę, jakiej jeszcze nie słyszałeś. Był lepszy niż mogliśmy mieć nawet nadzieję. Wysyłam ci kasetę".

      Kiedy dojechałam do hotelu, René siedział już w lobby, uśmiechał się, był zestresowany. Posłaniec zdążył już na motocyklu dostarczyć mu kasetę; już ją przesłuchał. Rzuciłam się mu w ramiona.

     Znów wiedział jak podnieść stawkę trochę wyżej, jak dać mi kolejne wyzwanie abym przeszła samą siebie.

 Céline Dion (fragment autobiografii My story, my dream, 2000)
(przekład własny)