do toccaty bacha. . .

Pracisza trwa... Dokoła ciemność włada... 

Z rozdartej chmury tylko promień pada, 

I światów głębie dobywa z nicości, Przestrzenie
tworzy, światłem noc przepaja, Zbocza,
przepaści, szczyty przeczuć daje, Ziemi,
powietrzu przysparza trwałości.

Promień ów przyszłość, co ledwo kiełkuje,
Twórczo rozszczepia na walkę i czyny,
A przerażony świat łuną rozświetla,
I przeistacza go ta siejba świetlna.
Lad nowy hymnem wybucha dziękczynnym:
Życie zwycięskiej światłości dziękuje.

I dalej jeszcze, ku Bogu zawraca
Przez wszelki rodzaj ziemskiego stworzenia
Ów pęd ogromny ku ojcu-duchowi.
Co radość, smutek i słowo odnowi,
W łuk triumfalny oto świat przekształca,
W ducha i walkę i miłość się zmienia.

Hermann Hesse (fragment powieści Gra szklanych paciorków, 1943)