umiera stu i człowiek nic nie czuje. . .

   Zaczęli mruczeć. 509 i inni wyszli na dwór. Późny wieczór rozpościerał się cicho ponad lasami na horyzoncie. 509 usiadł, opierając się o ścianę baraku, która zachowała jeszcze nieco słonecznego ciepła. Podszedł Bucher i usiadł obok niego.
    - Dziwne - odezwał się po chwili. - Czasem umiera stu i człowiek nic nie czuje, a potem umiera jeden, i to taki, który człowieka zbytnio nie obchodzi, a wydaje się, jakby było ich tysiąc.
   509 pokiwał głową.
   - Nasza wyobraźnia nie potrafi liczyć. A uczucie nie przybiera na sile, gdy rosną liczby. Zawsze potrafi liczyć tylko do jednego. Jeden - ale to wystarczy, jeśli człowiek rzeczywiście coś odczuwa.

Erich Maria Remarque (fragment powieści Iskra życia, 1952)