klęska, dzięki której biorąc w posiadanie własny byt, wyrywamy się z powszechnego otępienia. . .

Dopóki człowiek wznosi się, prosperuje i idzie naprzód, dopóty nie wie, kim jest, gdyż powodzenie oddala go od niego samego; odstaje on od rzeczywistości. Nie jest. Siebie poznaje w chwili, w której zaczyna się nasz upadek, gdy niemożliwy staje się jakikolwiek sukces wśród ludzi: dalekowzroczna klęska, dzięki której biorąc w posiadanie własny byt, wyrywamy się z powszechnego otępienia. Aby móc lepiej pojąć własny lub czyjś upadek, należy przejść przez zło(...)

Emil Cioran (fragment pisma filozoficznego Historia i utopia, 1960)