świat już nie ten, że cieszył się z samego stworzenia. . .

Z pięknem jako ideą wszechbytu. Jako jedyną racją, dla której Bóg stworzył świat. Z tym, że jego konwencja już się przeżyła. Najpospolitszy nawet gust musi się dzisiaj tym brzydzić. Bo i świat już nie ten, że cieszył się z samego stworzenia. Dzisiaj miliony, miliardy, a nie chce się to zmieścić już w żadnej idei. Pozostało piękno, jeszcze tylko w pięknie możliwe jest istnienie. Choćby to piękno miało być rozpaczą.

Wiesław Myśliwski (fragment powieści Widnokrąg, 1996)