chwalenie innych osób. . .

Trudno jest bowiem trafnie ująć rzecz, której nawet samo proste określenie budzi wątpliwości. Słuchacz świadomy i życzliwy łatwo uzna, iż wywód nie dorasta do tego, czego on by chciał albo co wie. Nieświadomy zaś gotów jest z zazdrości osądzić jako przesadę wszystko, co przerasta jego własną naturę. Chwalenie innych osób człowiek znosi tylko w takiej mierze, w jakiej sam uważa się za zdolnego do dokonania tego, o czym słyszy. Wobec wszystkiego zaś, co przekracza ową granicę, zawiść rodzi niewiarę.

Zygmunt Kubiak (Literatura Greków i Rzymian, 1999)